Spis treści:
- Laurowiśnia – krzew na żywopłot i do donicy
- Odmiany laurowiśni do donicy
- Jak uprawiać laurowiśnie w donicy?
Laurowiśnia – krzew na żywopłot i do donicy
Laurowiśnia wschodnia (Prunus laurocerasus), pochodząca z Bałkanów, Kaukazu i zachodniej Azji Mniejszej, to jeden z najbardziej wszechstronnych zimozielonych krzewów uprawianych w Europie. W warunkach gruntowych osiąga wysokość nawet sześciu metrów, tworząc szeroką, gęstą koronę. Grube, błyszczące liście utrzymują głęboki zielony kolor przez cały rok, a wiosną pojawiają się wzniesione grona drobnych, białych kwiatów, które z czasem przekształcają się w czarne owoce. Krzew cechuje się dobrą tolerancją na miejskie zanieczyszczenia i doskonale znosi przycinanie, co czyni go atrakcyjnym wyborem zarówno do przestrzeni publicznych, jak i prywatnych ogrodów.
Roślina przyrasta w tempie przekraczającym pół metra rocznie, co pozwala uzyskać zwartą, zieloną ścianę w zaledwie trzy do czterech sezonów. Gęste ulistnienie ogranicza przewiewność i stanowi skuteczną barierę akustyczną oraz wizualną, dlatego krzewy te często wykorzystuje się przy drogach i ścieżkach. W przeciwieństwie do cisów laurowiśnia nie wymaga obojętnego pH gleby ani zacienionego stanowiska, a w odróżnieniu od wielu gatunków iglastych dobrze znosi radykalne cięcie. Warto jednak pamiętać, że roślina jest wrażliwa na stagnację wody, co dość szybko objawia się chlorozą i plamami na liściach – dlatego niezbędny jest skuteczny drenaż.
Na balkonach i tarasach gatunek ten najczęściej występuje w formie niskiego, przycinanego krzewu lub jako laurowiśnia szczepiona na pniu. Obie wersje dobrze znoszą ograniczoną przestrzeń, a ich płytkie korzenie mogą być z powodzeniem prowadzone w pojemnikach. Tego typu kompozycje szczególnie dobrze prezentują się jako elementy całorocznych aranżacji – ciemnozielone liście stanowią efektowne tło dla sezonowych roślin cebulowych lub ziół.
Choć wiele odmian wykazuje zadowalającą odporność na chłód, uprawa doniczkowa wymaga szczególnej ostrożności zimą. Rośliny ustawione na balkonach narażone są na szybsze wychładzanie bryły korzeniowej, dlatego donice należy osłonić od wiatru i zabezpieczyć termicznie – najlepiej przy pomocy styropianu, włókniny lub grubego jutowego worka. W warunkach bezśnieżnych i łagodnych zim konieczne może być również podlewanie, szczególnie wtedy, gdy donica umieszczona jest na południowej ekspozycji, a parowanie z liści przewyższa dostępną ilość wody.
Kompaktowa odmiana 'Otto Luyken' nie przekracza 120 cm wysokości. Świetnie nadaje się do uprawy pojemnikowej. Fot. seven75 / Canva Pro
Odmiany laurowiśni do donicy
W przypadku laurowiśni sadzonych w donicach decydujące znaczenie mają cechy ułatwiające prowadzenie rośliny w ograniczonej przestrzeni: kompaktowy pokrój, ograniczony przyrost roczny i liście o umiarkowanej powierzchni, które nie tracą nadmiaru wody przy ekspozycji na wiatr. Do najczęściej wybieranych odmian należy ‘Otto Luyken’ – nisko rosnący, zimozielony krzew, który w warunkach pojemnikowych nie przekracza 120 cm wysokości. Roślina tworzy zwarte, wygięte łukowato pędy z gęsto rozmieszczonymi, wąskimi liśćmi o ciemnozielonej barwie, które dobrze znoszą kontakt ze spalinami i kurzem. Od lat wykorzystywana jest przy wejściach do budynków, gdzie służy jako niski, formalny żywopłot, a w połączeniu z niższymi bylinami stanowi solidne tło dla kompozycji sezonowych.
Zbliżoną wysokość osiąga ‘Zabeliana’, która różni się jednak budową blaszki liściowej i układem pędów. Jej liście są nieco szersze i krótsze niż u ‘Otto Luyken’, a sam krzew ma luźniejszą strukturę, co czyni go bardziej przepuszczalnym dla światła – cecha przydatna na balkonach o ograniczonym nasłonecznieniu. Niska dynamika wzrostu sprawia, że roślina długo utrzymuje zwartą formę bez konieczności regularnego przesadzania czy przycinania. Przy odpowiednim zabezpieczeniu korzeni, ‘Zabeliana’ znosi spadki temperatury do –23°C, dlatego jest polecana do uprawy w pojemnikach na tarasach w chłodniejszych częściach kraju.
Przeczytaj również: Sadzenie laurowiśni na żywopłot. Głębokość sadzenia, odległość od płotu i pielęgnacja
Nieco wyższym wariantem o dekoracyjnym charakterze jest ‘Etna’ (znana również pod nazwą ‘Anbri’). Ta odmiana osiąga w donicach od 150 do 200 cm, zachowując przy tym regularny, stożkowaty pokrój bez konieczności intensywnego formowania. Młode pędy wyróżniają się miedzianym zabarwieniem, które efektownie kontrastuje z ciemnozielonymi liśćmi zeszłorocznymi. ‘Etna’ sprawdza się szczególnie dobrze na tarasach południowo-zachodnich – toleruje zarówno pełne nasłonecznienie, jak i lekki półcień. Jej mocne, sztywne pędy lepiej radzą sobie z obciążeniem śniegiem niż pędy delikatniejszych odmian, a liście o długości przekraczającej 10 cm efektywnie redukują hałas w warunkach miejskich.
Osoby dysponujące wąskimi balkonami lub loggiami mogą rozważyć wybór odmiany ‘Schipkaensis’ (często określanej jako Schip laurel), która charakteryzuje się kolumnowym, pionowym pokrojem. Dorasta do 2,5 metra wysokości, zachowując przy tym zwartą szerokość nieprzekraczającą jednego metra, co pozwala na tworzenie zielonych ścian bez konieczności zajmowania dużej przestrzeni. W uprawie pojemnikowej wymaga bardziej regularnego podlewania niż formy karłowe, ale nie sprawia trudności pielęgnacyjnych – wystarczy jedno przycięcie wczesną wiosną, aby utrzymać estetyczny wygląd. Dzięki dobrej tolerancji na półcień ‘Schipkaensis’ świetnie radzi sobie w miejscach osłoniętych z kilku stron, gdzie inne rośliny często tracą liście w okresie zimowym.
Laurowiśnia powinna być podlewana dopiero wtedy, gdy górna warstwa ziemi w donicy – na głębokości 2–3 cm – stanie się sucha w dotykuFot. eyewave/CanvaPro
Jak uprawiać laurowiśnie w donicy?
Właściwy dobór donicy to jeden z kluczowych warunków udanej uprawy laurowiśni na balkonie lub tarasie. Dla dorosłych egzemplarzy minimalna średnica pojemnika wynosi 50 cm, co przekłada się na około 75–80 litrów objętości w przypadku odmian karłowych oraz nawet 120 litrów dla okazów szczepionych na pniu. Na dnie pojemnika należy umieścić kilkucentymetrową warstwę keramzytu lub grubego żwiru, która pełni funkcję drenażu i zabezpiecza bryłę korzeniową przed zastojem wody po intensywnych opadach. Wraz z upływem czasu, najczęściej po dwóch lub trzech sezonach, system korzeniowy wypełnia dostępną przestrzeń, co oznacza konieczność przesadzenia rośliny do większego naczynia.
Optymalnym podłożem jest mieszanka dobrej jakości ziemi ogrodowej z dodatkiem torfu wysokiego lub włókna kokosowego oraz perlitu w proporcji 2:1:1. Taka struktura zapewnia zarówno retencję wilgoci, jak i odpowiednią przepuszczalność. Odczyn w zakresie 6,0–6,5 sprzyja dostępności składników pokarmowych i ogranicza ryzyko chlorozy liści. W donicach o płaskim dnie, gdzie łatwo dochodzi do zagęszczenia gleby, zaleca się dodanie 10% piasku w celu poprawy napowietrzenia.
Przeczytaj również: Żywopłot gotowy w kilka godzin? To możliwe. Wystarczy posadzić te rośliny
Ilość wody używanej do podlewania powinna być uzależniona od temperatury oraz objętości donicy. W czasie letnich upałów, przy pojemniku o standardowej wielkości, zużycie wody sięga około 5 litrów tygodniowo na każde 50 litrów podłoża. W chłodniejszych miesiącach, takich jak wrzesień, dawkę można zmniejszyć nawet o połowę. Roślina powinna być podlewana dopiero wtedy, gdy górna warstwa ziemi – na głębokości 2–3 cm – stanie się sucha w dotyku. W okresie suszy, zwłaszcza w warunkach wietrznych, warto rozważyć ściółkowanie powierzchni korą sosnową lub granulatem keramzytowym. Pomaga to ograniczyć parowanie i stabilizuje wilgotność gleby.
Zabiegi pielęgnacyjne ograniczają się zazwyczaj do dwóch cięć w sezonie – wczesnowiosennego formowania, wykonywanego na przełomie marca i kwietnia, oraz ewentualnego cięcia korekcyjnego w sierpniu. Regularne usuwanie suchych lub zdeformowanych liści pomaga ograniczyć rozwój infekcji grzybowych i poprawia ogólną estetykę rośliny. W przypadku balkonów narażonych na silne wychładzanie zimą, zwłaszcza od strony północnej, donicę warto postawić na warstwie izolującego styropianu i owinąć ją agrowłókniną lub jutą. Laurowiśnię można też zimować w chłodnym, widnym pomieszczeniu, gdzie temperatura nie spada poniżej 2–5°C. Choć gatunek ten cechuje się względną odpornością na choroby i szkodniki, czasami pojawiają się na niej przędziorki lub mszyce. W takim przypadku najlepiej działają środki na bazie oleju parafinowego, stosowane interwencyjnie w odstępie około tygodnia.
Źródło: deccoria.pl
Przeczytaj też:
Pięć krzewów, które szybko rosną. Raz-dwa wyhodujesz z nich gęsty żywopłot
Jak sadzić paprykę, żeby mieć duże i zdrowe plony? Nie tylko termin ma znaczenie